”पेनो – पेनारो ”
‘प्राचीन’ ये शब्देसारु गोर बोली भाषामं ‘पेना’ हानू स्वतंत्र शब्द छ.संस्कृत ‘प्राचीन’ ई शब्द गोर बोली भाषारो ‘पेना’ ये शब्देरो पर्यायी रुप छ. कनाती तो पेनाती; कतो प्राचीन काळा पासून हानू आर्थ सिद्ध वचं.सिंधु धाटीमं गोरमाटी ये ‘पणि’ ये नामेती ओळकातेते. पणिती पेना ई शब्द रुढ हुवो. पणि पासून; बाप जादया पासून कतो पेनाती..! पणि ये नागवंशी र.नागेती साम्य दकाळे सारु आपणे जिभेनं ओ सोनो तपान,ताते भडक सोनेती जरासेक चिर देतेते.ई इतिहास प्रसिद्ध वात छ.गोर धाटीमं भी ‘जांगड’ भेळेर विधीमं जांगडेर जिभेनं ताते भडक सोनेती जरसेक चिरे वांग डाग देतेते.ई मार देकणीर वात छ.नाग सापेती साम्य दकाळे सारु गोरुमं इ प्रथा रुढ र. करन आर्य लोक गोरुन ( पणिनं) ‘द्विजिव्हा’ केमेले छ.गोरमाटी आज भी नागेर नाम लेयेनी, नागेनं ‘लांबो कीडा’ कचं.नाग काटो जेनं ‘पान लाग्गो’ हानू कचं,अर्थात ‘टोटम,( कुळ प्रतिक ) आवगो. ‘पान-पणी-पेनाती ये ऐतिहासिक शब्द गोर बोली भाषामज लाभचं,दुसरे भाषामं ये शब्द छेनी.गोर धाटी माईर ‘टोटम व्यवस्था’ धेनेम लिदे तो गोरुरो इतिहासेरो पेनो ई लांबो किडा कनेतीज लाभचं; ओतेतीज गोरुरो ‘पेनाती ‘ ( प्राचीन) ई काळ सुरु वचं.
भीमणीपुत्र
मोहन गणुजी नायिक
